Co to jest Kościół Zielonoświątkowy?
Kościół Zielonoświątkowy w RP jest drugim co do wielkości kościołem w nurcie kościołów protestanckich i jest częścią obecnie najszybciej rozwijającego się nurtu chrześcijaństwa, jakim jest ruch zielonoświątkowy (pentekostalny), którego obecna liczba wiernych na świecie wynosi ok. 600 milionów. Zbór w Mrągowie zalicza się do klasycznych zborów zielonoświątkowych. Jako kościół należący do chrześcijaństwa ewangelikalnego nie izolujemy się od innych kościołów chrześcijańskich, jesteśmy otwarci na współpracę i serdeczne relacje. Sytuacja naszego Kościoła w państwie polskim jest uregulowana prawnie m. in. Ustawą z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła Zielonoświątkowego w Rzeczpospolitej Polskiej (Dz.U. 1997 nr 41 poz. 254). Jesteśmy więc legalnym, działającym zgodnie z prawem związkiem wyznaniowym, ze wszystkimi wynikającymi z tego względu przywilejami, ale także obowiązkami. Więcej o Kościele Zielonoświątkowym w RP, jego wyznaniu wiary, doktrynach i historii przeczytasz na oficjalnej stronie Kościoła Zielonoświątkowego w RP
Skoro nazywacie się chrześcijanami, dlaczego nie należycie do Kościoła Rzymskokatolickiego?
Przede wszystkim nie uważamy, że przynależność do jakiegokolwiek Kościoła czy związku wyznaniowego gwarantuje zbawienie, co w konsekwencji oznacza, że nie twierdzimy, że ktoś „pójdzie do nieba” tylko dlatego, że wstąpił do naszego zboru. Nie zwalczamy jednak innych Kościołów, ani katolickich, prawosławnych, czy protestanckich, krótko mówiąc, wszystkich, którzy wierzą w Boga w Trójcy Jedynego (Ojca, Syna i Ducha Świętego). Chcemy jednak służyć Bogu i ludziom jako wspólnota, jak najbardziej zbliżona do wzorców pierwotnego Kościoła, o których czytamy w Piśmie Świętym, a które ustanowił Jezus Chrystus, a później natchnieni przez Ducha Świętego Apostołowie. Dlatego kładziemy tak wyraźny akcent na treść Biblii, odsuwając na dalszy plan wszelkie kościelne tradycje.
Kto to jest pastor?
Pastor (z łac. pasterz) to przełożony zboru, osoba stojąca na jego czele. Pełni obowiązki duszpasterskie, wraz z Radą Starszych jest odpowiedzialny za nauczanie i koordynuje pracę lokalnej społeczności. Na co dzień współpracuje także z innymi duchownymi, pracownikami zboru i wolontariuszami. Jest jednocześnie zaangażowany w życie Kościoła Zielonoświątkowego i życie Kościoła jako ogółu chrześcijan. Kwalifikacje i charakter duchownego określa Pismo Święte m.in. w 1 Liście do Tymoteusza 3,1-13.
Co oznaczają słowa zbór, zborownik, agapa, grupa domowa, siostra i brat?
Każde środowisko posługuje się żargonem, który dla innych może być niezrozumiały. Niektóre biblijne, czy liturgiczne określenia, które stosujemy, też wymagają oswojenia. Staramy się nie używać dziwnych słów, ale jeśli nie rozumiesz o czym mówimy, nie bój się pytać. Zbór (czyli zgromadzenie, wspólnota) – lokalna społeczność wierzących. To określenie jest odpowiednikiem terminów takich jak parafia, gmina czy kongregacja w innych kościołach). Zborownik – potoczne określenie parafianina, członka zboru. Agapa – posiłek, czasami z programem artystycznym, czy elementami liturgii, organizowany wspólnymi siłami (np. każdy stara się coś przynieść), organizowany na przykład, choć niekoniecznie, w budynku kościelnym. Jest to praktyka zbliżona praktyk pierwszych chrześcijan. Grupa domowa, spotkanie małej grupy – Spotkanie, często cykliczne, mniejszej grupy wierzących, w celu wspólnej modlitwy, rozważania Pisma Świętego, odbywające się np. w prywatnym mieszkaniu. Siostra, brat – Jako wierzący staramy traktować się jako jedną, wielką rodzinę, więc często zamiast „pan” i „pani”, zwracamy się do siebie „bracie” i „siostro”, a do osób starszych także „ciociu” i „wujku”, jednak mówią tak do siebie przeważnie osoby, które się bardzo dobrze znają. Zwykle zwracamy się do siebie po imieniu, osoby duchowne (zwłaszcza w sytuacjach formalnych) tytułujemy zgodnie z ich stanowiskami np. „diakonie”, „pastorze”, „biskupie”.
Czym jest niedzielne nabożeństwo?
W naszym Kościele nabożeństwo to oficjalne, publiczne zgromadzenie wierzących, najczęściej w budynku kościelnym, posiadające ustalony porządek liturgiczny i ma na celu przede wszystkim społeczne pogłębianie relacji z Bogiem oraz ze sobą nawzajem oraz rozważanie Słowa Bożego. Nabożeństwa są otwarte dla wszystkich, nie tylko dla zielonoświątkowców.
Jak wygląda nabożeństwo?
Można rozróżnić kilka elementów normalnego nabożeństwa, których kolejność może być zmienna: Uwielbienie – czas w którym wierni mogą czcić Boga przez śpiewanie hymnów i pieśni, oraz modlitwy. Całemu zgromadzeniu towarzyszy wtedy przeważnie zespół muzyczny, a w niektórych innych zborach, chór. Świadectwa – po uprzedniej zgodzie osoby prowadzącej nabożeństwo, wierny może opowiedzieć o jakimś wydarzeniu ze swojego życia świadczącym o istnieniu i działaniu Boga. Kazanie – prowadzone przez wyznaczonego kaznodzieję. Może mieć formę wykładu opartego głównie na Piśmie Świętym, z elementami multimedialnymi, lub rzadziej warsztatów. Ma na celu nie przekazywanie suchej wiedzy, ale przede wszystkim umiejscowienie prawd zawartych w Biblii w kontekście życia codziennego w obecnych czasach. Wieczerza Pańska (komunia, Eucharystia) – w naszym kościele obchodzona w pierwszą niedzielę każdego miesiąca i przystępują do niej ludzie ochrzczeni w wieku świadomym, zwykle będący członkami tego, lub innego zboru z nurtów ewangelikalnych. Eucharystia została ustanowiona przez Jezusa Chrystusa aby wierzący symbolicznie przyjmowali z wdzięcznością chleb i wino, symbole złamanego ciała i przelanej krwi Chrystusa, utożsamianych ze zbawczym dziełem krzyża, przeżywając Jego realną obecność i jedność wszystkich wierzących, jak również wspominając obietnicę życia wiecznego po śmierci. Nie wierzymy natomiast, że chleb i wino przemieniają się w swej substancji w ciało i krew, ani nie uważamy, by podczas Wieczerzy ofiara krzyża była powtarzana. Wieczerza przyjmowana jest pod dwiema postaciami. Kolekta – zbieranie tzw. ofiar na pracę Kościoła. Są to dobrowolne składki pozwalające na utrzymanie działalności zboru (opłaty, remonty budynku, zaopatrzenie, wyposażenie), wypłacanie wynagrodzeń, lub zwrotów poniesionych kosztów pracownikom kościoła itp. Od czasu do czasu zbierane są również dobrowolne, osobne składki na różnego rodzaju cele doraźne, lub inne inicjatywy, np. działalności charytatywne, czy prospołeczne. Odbywają się w naszym zborze także nabożeństwa okolicznościowe tzn. chrzty, śluby i pogrzeby.
Podobno nie praktykujecie chrztu niemowląt. Dlaczego?
Zgodnie z tym co mówi Pismo Święte, oraz historia Kościoła Powszechnego, dla pierwszych chrześcijan chrzest był wyrazem świadomego wyboru podążania za Chrystusem, swego rodzaju ślubowaniem wierności Bogu. Powinna to być indywidualna, niewymuszona decyzja, stąd przyjmujemy, że powinny ją podejmować osoby w wieku pozwalającym na samodzielność w takich sprawach. Nie uważamy chrztu za rytuał mający zmyć z człowieka tzw. grzech pierworodny, gdyż w świetle Biblii nic takiego nie istnieje tzn. człowiek dziedziczy po swoich przodkach zepsutą, upadłą, ludzką naturę i tendencję do czynienia zła, nie może jednak odpowiadać za grzechy swoich protoplastów, lecz co najwyżej odczuwać ich negatywne skutki. Księga Powtórzonego Prawa 24:16 – Nie poniosą śmierci ojcowie za synów ani synowie nie poniosą śmierci za ojców; każdy za swój grzech poniesie śmierć.Księga Ezechiela 18:20 Człowiek, który grzeszy, umrze. Syn nie poniesie kary za winę ojca ani ojciec nie poniesie kary za winę syna. Sprawiedliwość będzie zaliczona sprawiedliwemu, a bezbożność spadnie na bezbożnego.
Dlaczego muzyka i śpiew są u was takie dynamiczne?
Kiedy uwielbiamy Boga wyrażamy naszą miłość i cześć względem Niego. Rzeczywiście, na pozór nasze zachowanie może być uznane za niegodne miejsca jakim jest kościół, zwłaszcza gdy uwielbiamy Go poprzez okrzyki radości, śpiew, pląsanie (taniec) i klaskanie w dłonie. Równie często jednak czcimy Boga w momentach ciszy, skupienia i refleksji. W taki sposób wyrażamy naszą miłość i wiarę w Boga. Wierzymy, że Bóg akceptuje zarówno żywiołowe jak i spokojne uwielbienie, wówczas gdy jest ono szczere. Nie wstydzimy się emocji jakie wywołuje w nas obecność wśród nas żywego, kochającego Boga.
Nie ma u was w kościele konfesjonału, a więc jak się spowiadacie?
Spowiedź dokonywana u osoby będącej duszpasterzem powinna być szczerą, serdeczną rozmową mającą na celu rozwiązanie problemów duchowych (i nie tylko). My nazywamy to rozmową duszpasterską, nie czynimy jednak z tego elementu liturgicznego nabożeństw. Rozmowy takie odbywać się mogą w różnych miejscach, jednak ich ważną, techniczną cechą jest to, że spotykają się tylko duszpasterz i potrzebujący pomocy, bez udziału osób trzecich. Z pokuty także nie czynimy żadnego rytuału, tylko staramy się w modlitwie spowiadać przed samym Bogiem wyrażając skruchę z powodu naszych grzechów, czy zaniedbań, gdyż ostatecznie tylko Bóg może odpuścić grzechy. Nie oznacza to, że wierzący zostaje sam ze sobą ze swoimi problemami, bo zawsze może liczyć na wsparcie innych chrześcijan.
Jak powinienem się ubrać do Kościoła?
Przede wszystkim koncentrujemy się na sercu człowieka, gdyż wierzymy, że przemiana wnętrza prowadzi do zmiany tego, co na zewnątrz. Kiedy przyjdziesz na nabożeństwo zobaczysz mężczyzn, kobiety i dzieci ubranych w różnorodne stroje, począwszy od jeansów a kończąc na garniturach i sukienkach. Niemniej jednak większość osób odnajduje się gdzieś pośrodku, ubierając codzienny, elegancki strój.
Co jeśli nigdy nie chodziłem do Kościoła czy mogę was odwiedzić?
Jak najbardziej – kościół to odpowiednie miejsce dla Ciebie. Jest wiele osób w Kościele, które miały podobne doświadczenia do Twoich, a dzisiaj są podekscytowani, gdyż Pismo Święte stało się dla nich inspiracją, a relacja z Chrystusem sensem życia. Staramy się czynić wszystko i mówić tak, aby każdy mógł to zrozumieć, niezależnie od tego jakie są jego doświadczenia z Kościołem, Biblią i religią.
Kim nie jesteście i w co nie wierzycie?
Nie jesteśmy relatywistami i z radością uznajemy Pismo Święte jako najwyższy autorytet ponad rzeczy takie jak kultura, doświadczenie, filozofia i inne formy objawienia. Nie jesteśmy uniwersalistami i nie wierzymy, że ostatecznie wszyscy ludzie będą zbawieni, ale wierzymy, że będą tacy, którzy znajdą się w wiecznych mękach w piekle, zgodnie z tym jak uczy Biblia. Nie jesteśmy liberałami, którzy przyjmują wszelką kulturę bez jej oceny, idąc na kompromis z nauką Pisma Świętego. Jako chrześcijanie wierzymy, że prawdy Biblii są wieczne i dlatego odpowiadające każdym czasom, miejscom i ludziom. Nie wierzymy w relatywizm religijny, ale wierzymy, że nie ma zbawienia w żadnym innym imieniu jak tylko w imieniu Jezus (tylko z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa). Często zauważaną u nas przez ludzi cechą jest niepraktykowanie kultu maryjnego, ani adoracji świętych. Na podstawie Pisma Świętego uważamy, że jedynym pośrednikiem do Boga Ojca jest wyłącznie Jezus Chrystus, do którego inni pośrednicy są niepotrzebni. Oczywiście mamy bardzo wielki szacunek do ziemskiej matki Jezusa, którą przecież sama Biblia określa jako błogosławioną, oraz do Apostołów i innych chrześcijan z dawnych czasów dążących do świętości. 1 List św. Pawła do Tymoteusza 2:5 Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus. 2:6 Który siebie samego złożył jako okup za wszystkich, aby o tym świadczono we właściwym czasie. Jak każdy kościół wyrosły z pnia Reformacji, nie uznajemy także prymatu Papieża nad całym chrześcijaństwem, odmawiamy mu także tytułu Ojca Świętego, jako tytułu należnego tylko Bogu. Ewangelia Mateusza 23:8 – Ale wy nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest – Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. 23:9 Nikogo też na ziemi nie nazywajcie Ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w Niebie. 23:10 Ani nie pozwalajcie się nazywać przewodnikami, gdyż jeden jest przewodnik wasz, Chrystus, 23:11 Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą waszym.
Co oznaczają słowa pięćdziesiątnica, zielonoświątkowcy, pentekostalizm?
Nazwa pochodzi o żydowskiego Święta Tygodni, którego ukoronowaniem była Pięćdziesiątnica, pięćdziesiąty dzień po święcie Paschy. gr. Pentekoste (żydowskie święto Pięćdziesiątnicy) ang. Pentecostalism pol. Zielonoświątkowcy (od: polskiej nazwy święta – Zielone Święta)
Co to jest chrzest w duchu świętym, modlitwa innymi językami i charyzmat?
W dniu Pięćdziesiątnicy, jakiś czas po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa, miało miejsce zesłanie Ducha Świętego. Dar ten określa się przy pomocy terminu: Chrzest w Duchu Świętym. Wydarzeniu zesłania Ducha Świętego na Apostołów towarzyszyły nadzwyczajne okoliczności: szum gwałtownego wiatru, języki ognia nad głowami uczestników oraz mowa i modlitwa w językach, których Apostołowie nie znali. Zesłanie Ducha Świętego uznaje się za wydarzenie będące początkiem Kościoła Powszechnego, od którego wywodzi się każda zgodna z Pismem Świętym forma chrześcijaństwa. Jako zielonoświątkowcy uważamy, że chrzest Duchem Świętym i Jego dary nie były tylko dla Apostołów czy pierwszych chrześcijan, ale że Bóg w swojej łasce chce przejawiać w Duchu Świętym swoją moc i obecność. Mowa w nowym języku, czyli dar modlitwy innymi, nieznanymi sobie językami to inaczej: gr. glosolalia pl. dar mówienia językami lub dar języków. Gdy przyjdziesz do naszego zboru na nabożeństwo i zauważysz, że ludzie modlą się w niezrozumiały sposób nie musisz obawiać się, że trafiłeś na spotkanie ludzi chorych psychicznie. Nie robimy nic do czego nie zachęcałoby nas Pismo Święte. Ten i inne dary Ducha Świętego określa się mianem charyzmatów gr. charisma/charismata pl. nadnaturalny dar łaski Bożej.
Dlaczego chrześcijanie dają pieniądze do kościoła?
Częścią naszych nabożeństw jest tak zwana kolekta, czyli zbiórka dobrowolnych kwot pieniężnych. Są one przeznaczone na pokrywanie kosztów utrzymania budynku – opłaty, rachunki, remonty, zaopatrzenie itp.; na wynagrodzenia dla zatrudnionych w zborze pracowników, zwroty kosztów podróży dla usługujących gości, czy wolontariuszy. Kościół nie funkcjonuje tylko w niedzielę od 11 do 13, przez cały tydzień dzieją się wśród nas różne ciekawe rzeczy. Ponadto zebrane fundusze są przeznaczane także na wiele innych inicjatyw, np. różnego rodzaju działania charytatywne i prospołeczne. Wielu z nas także wpłaca na konto zborowe różne kwoty zgodnie z chęcią i sumieniem. W pewnym sensie ostatecznie powierzamy te pieniądze Bogu. To co dajemy to i tak niewiele w porównaniu do tego co On nam dał – swojego Syna. Bóg nie oczekuje, że zapłacimy za to (bo zbawienie jest z łaski, nie można go kupić), ale docenia, że dzielimy się tym co mamy, gdyż akt dawania ukazuje kondycję naszego serca względem Niego i innych ludzi. Nasze składki często nazywamy dziesięciną i ofiarami. Pierwsza dziesięcina opisana w Biblii została złożona przez Abrahama, męża wiary, i właśnie tego potrzebujemy w kwestii dziesięcin – wiary! Często pieniądze reprezentują nasze bezpieczeństwo i stabilizację w przyszłości, dlatego wymaga to prawdziwej wiary w Boga, aby dać dzisiaj i ufać Mu w zaopatrzenie dla dnia jutrzejszego. Księga Przysłów 11:24- 25 Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, A kto innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony.
Chcę zadać wam pytanie, jak mam się z wami skontaktować?
Skontaktuj się z nami za pomocą danych dostępnych na tej stronie, a z chęcią odpowiemy na każde Twoje pytanie.
